Η οικονομική διάσταση δεν περιορίζεται στο ότι κάποιοι έχουν οικονομικές δυνατότητες και κάποιοι δεν έχουν και κατά συνέπεια ο αγώνας για λίγα ψίχουλα παραπάνω -καχεκτικές επιδοτήσεις ενοικίων, στεγαστικά δάνεια κ.λπ- δε λύνει το πρόβλημα (αν σκεφτεί κανείς επιπλέον ότι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης πολλές φορές είναι αμφίβολες ακόμα και οι ελάχιστες παραχωρήσεις απ' τη μεριά του κράτους και του κεφάλαιου).

Μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης και της επίθεσης του κράτους και του κεφάλαιου ενάντια στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, το διαρκές κυνήγι για τη διασφάλιση μόνιμης ή προσωρινής στέγης, δεν μπορεί να οδηγεί παρά στην ολόπλευρη εξαθλίωση και υποταγή των εκμεταλλευόμενων στους χώρους εργασίας.

Πέρα όμως από την οικονομική διάσταση υπάρχει και η κοινωνική που συνίσταται στον τρόπο δόμησης της πόλης, στη χωρο-ταξική κατανομή των μεν κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων στις πιο υποβαθμισμένες και μολυσμένες περιοχές, των δε ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων στις πιο προνομιακές συνοικίες.

Το στεγαστικό πρόβλημα σχετίζεται άμεσα με τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, με τις μεταξύ τους κοινωνικές σχέσεις των οποίων η αθλιότητα αντανακλάται και αναπαράγεται μέσα στα τσιμεντένια κλουβιά της απομόνωσης που λέγονται διαμερίσματα. Αυτή η απομόνωση οδηγεί στην αναγωγή των κοινωνικών προβλημάτων που η εξουσία δημιουργεί σε προβλήματα "φυσικά" και αναπόφευκτα τα οποία μπορούν και πρέπει ν' αντιμετωπιστούν εξατομικευμένα, απ' τον καθένα χωριστά, ανάλογα με τις δυνατότητες και τα εφόδια που διαθέτει στη ζούγκλα της επιβίωσης.

Εδώ πρέπει να τονιστεί και ο ρόλος του κράτους, των κομμάτων και των φορέων - παραρτημάτων τους στη διαδικασία αδρανοποίησης και παθητικοποίησης όσων θίγονται απ' την κρίση της στέγης˙ ο στόχος είναι σαφής: οι τελευταίοι πρέπει πάση θυσία να πειστούν πως η μόνη εφικτή λύση είναι η ανάθεση της ικανοποίησης των αναγκών τους στους κομματικούς και κρατικούς γραφειοκράτες. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ο ευνουχισμός κάθε ριζοσπαστικής τάσης που -συνειδητά ή ασυνείδητα- αμφισβητεί τις κρατικές και κομματικές διαμεσολαβήσεις, προωθώντας άμεσες και δυναμικές λύσεις.

Έτσι το ίδιο το σύστημα που δημιουργεί το στεγαστικό πρόβλημα -κάθε φορά που το τελευταίο παίρνει τεράστιες διαστάσεις ώστε να φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων- καλείται να το "επιλύσει" μ' έναν καταιγισμό προτάσεων, αντιπροτάσεων και νομοθετικών τροποποιήσεων που δεν αποσκοπούν παρά στη συγκάλυψη της ουσίας, των αιτιών και των τρόπων αντιμετώπισής του. Παράλληλα ακολουθώντας τη γνωστή τακτική του "διαίρει και βασίλευε" προωθεί και εντείνει τους διαχωρισμούς ανάμεσα σ' όσα κοινωνικά στρώματα και κατηγορίες υφίστανται το στεγαστικό, στρέφοντας μάλιστα ορισμένες φορές τους μεν εναντίον των δε (ρατσισμός ενάντια στη νεολαία, στους ξένους εργάτες κ.λπ).

Κατά συνέπεια τα διαφορετικά κομμάτια που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, κατακερματισμένα και διαχωρισμένα τόσο μεταξύ τους όσο και το καθένα στο εσωτερικό του, στερούνται -εφόσον συνεχίσουν να παραμένουν στα υπάρχοντα πλαίσια ετεροκαθορισμού τους- κάθε δυνατότητα άμεσης επίλυσής του.

Καταρχήν θέλουμε να τονίσουμε ότι η κατάληψη αποτελεί πρακτική αντιμετώπισης και όχι επίλυσης του στεγαστικού προβλήματος. Κι αυτό γιατί το τελευταίο δεν μπορεί να επιλυθεί στο σύνολό του παρά μόνο με την ανατροπή των σχέσεων εξουσίας κι εκμετάλλευσης που το γεννούν και το διαιωνίζουν.

Η κατάληψη σαν πρακτική αντιμετώπισης του στεγαστικού σε όλες του τις διαστάσεις:

Τέλος πιστεύουμε ότι οι καταλήψεις δεν αποτελούν τη μοναδική πρακτική αυτοοργάνωσης και άμεσης δράσης για την αντιμετώπιση του στεγαστικού˙ υπάρχει μια σειρά άλλων ανάλογων πρακτικών (απεργία ενοικίων, συλλογική παρεμπόδιση των εξώσεων, άρνηση πληρωμής των στεγαστικών δανείων κλπ) που προσιδιάζουν λιγότερο ή περισσότερο στο καθένα απ' τα κοινωνικά υποκείμενα που πλήττονται ολοένα και πιο πολύ απ' την κρίση της στέγης.

Με βάση τις παραπάνω εκτιμήσεις μας τόσο για την ουσία και το περιεχόμενο των καταλήψεων όσο και για τις διαστάσεις και την ένταση του ζητήματος στέγης, επιθυμούμε και κρίνουμε ως αναγκαία μια συλλογική δουλειά για το στεγαστικό και την προώθηση των καταλήψεων σε συνεργασία με όσους -εντός ή εκτός καταλήψεων- ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Στόχος μας είναι η συγκρότηση ενός συλλογικού ανατρεπτικού λόγου για το στεγαστικό, η προώθηση νέων καταλήψεων καθώς και η σύνδεσή μας με τους κοινωνικούς χώρους που αντιμετωπίζουν οξυμένο στεγαστικό πρόβλημα- είτε σαν οικονομικό είτε σαν πρόβλημα ευρύτερων όρων ζωής- και η ενίσχυση των πιο ριζοσπαστικών στοιχείων στο εσωτερικό τους στα πλαίσια ενός αγώνα με βάση την αυτοοργάνωση, την άμεση δράση και την αντιθεσμικότητα στο βαθμό που οι υπάρχοντες εξουσιαστικοί θεσμοί στοχεύουν στη διαιώνιση του προβλήματος και όχι στην επίλυσή του.