“Παραμένουμε είκοσι μία ώρες το 24ωρο κλεισμένοι στη φυλακή της φυλακής, σε υγρά υπόγεια κελιά με ανεπαρκή φωτισμό και βγαίνουμε δύο φορές από μιάμιση ώρα τη φορά σε μικρά τσιμεντένια προαύλια τριγυρισμένα από ψηλούς σιδερένιους τοίχους σαν να είμαστε σε πάτο βαρελιού με τον ουρανό να κλείνεται με πυκνό δίχτυ. Βρισκόμαστε σε απόλυτη απομόνωση από τον έξω κόσμο. Μας απαγορεύεται να λαμβάνουμε γράμματα, ούτε καν το διδακτικό υλικό του πανεπιστημίου για τους Αλ. Γιωτόπουλο και Αγγ. Σωτηροπούλου, μας απαγορεύεται να έχουμε συνεργασία με τους δικηγόρους. Σε ακόμη δυσμενέστερη θέση βρίσκονται δύο από εμάς, ο Γιωτόπουλος και η Σωτηροπούλου. Σκοπός αυτής της απομόνωσης στα λευκά κελιά είναι η πλήρης εξουθένωση, η καταρράκωση του ηθικού, η αποδόμηση της προσωπικότητας, η φυσική και η ψυχική μας εξόντωση. Ήδη εξαιτίας της απομόνωσης και των συνθηκών κράτησης, αρκετοί από εμάς έχουν προβλήματα υγείας και έχει επιδεινωθεί σοβαρά η κατάσταση της υγείας των Θ. Ψαραδέλλη και Κ. Τέλιου. Είμαστε τα πειραματόζωα για την αποδοχή και τη νομιμοποίηση των λευκών κελιών που θα αποτελέσουν το ζοφερό μέλλον του σωφρονιστικού συστήματος. Η κατάργησή τους θα πρέπει να αποτελέσει αίτημα όχι μόνο για μας και τους άλλους κρατουμένους αλλά για ολόκληρη την κοινωνία”.