Το ευρωπαϊκό υπερ-κράτος αποτελεί βασικό πυλώνα για την προώθηση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και σύμμαχο, με ζωτικά συμφέροντα, στην "αντιτρομοκρατική" σταυροφορία της νέας τάξης. Έτσι, η συνάντηση των πολιτικών αφεντικών της Ε.Ε. έχει στην ατζέντα της όλες εκείνες τις επιλογές που χαρακτηρίζουν την επίθεσή τους στο εξωτερικό και το εσωτερικό του ευρωπαϊκού φρουρίου - από την προώθηση της ευρωπαϊκής συνοριακής αστυνομίας για την ένταση των ήδη πολύνεκρων επιχειρήσεων ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως το διπλωματικό επίπεδο του πολέμου και τον ευρω-στρατό, και από την εξασφάλιση της οικονομικής κατοχής του "τρίτου κόσμου" ως την οικονομική ολοκλήρωση στην Ευρώπη και τον κρατικό ολοκληρωτισμό των τρομονόμων:

Η εξουσία, και ο πλούτος ως εργαλείο της, που κατέχουν οι ελίτ της Δύσης και οι συνοδοιπόροι τους στις κατά τόπους άρχουσες τάξεις αντικατοπτρίζεται στους λεηλατημένους πληθυσμούς του πλανήτη. στους σύγχρονους δούλους μέσα στα εργοστάσια των πολυεθνικών που έχουν εγκατασταθεί στις φτωχότερες περιοχές του κόσμου, στους σκλάβους-οικονομικούς μετανάστες που καταφεύγουν στις μητροπόλεις, όμηροι των μεγάλων και μικρών αφεντικών, στην απόλυτη φτώχεια που πυροδότησε την εξέγερση των κολασμένων στην Αργεντινή... Η ασφάλεια της παγκόσμιας κυριαρχίας -τόσο σαν επιβολή συνθηκών "ισορροπίας" για την ανεμπόδιστη εκμετάλλευση των ανθρώπων και του φυσικού πλούτου, όσο και από την άποψη της θωράκισής της από την έκρηξη των αδικημένων και αποικιοποιημένων πληθυσμών- αντικατοπτρίζεται στα ερείπια της Τζενίν, τους βομβαρδισμούς του Αφγανιστάν, τους χιλιάδες νεκρούς του Ιράκ και την επιδρομή στα Βαλκάνια...

Αυτή η επιθετική στρατηγική δεν εξαντλείται φυσικά στην περιφέρεια της Δύσης. Στην Ευρώπη-φυλακή, η επέλαση της καπιταλιστικής σταυροφορίας θεμελιώνεται στα κάτεργα της εργασίας και τα γκέτο της ανεργίας για τους προλετάριους, σ' ένα περιβάλλον χτισμένο για την πλήρη υποταγή στον εκβιασμό της επιβίωσης, σε όλα εκείνα τα μοντέλα της ελαστικοποίησης και της μαύρης εργασίας, του σαρώματος των υποτιθέμενων εγγυήσεων που παρείχε το κράτος για να δικαιολογεί την ύπαρξή του, όπως η υγεία, η ασφάλιση, η παιδεία. Οι ενσωματωμένοι υπάρχουν για να νομιμοποιούν την ύπαρξη του συστήματος, και όλο και περισσότερο απλώνεται ο ιστός των αποκλεισμένων που αντιμετωπίζονται με την αναβάθμιση του κοινωνικού ελέγχου και της προληπτικής καταστολής: πόλεις κατεχόμενες από αστυνομικό στρατό, φρουρούμενες εμπορικές και διοικητικές ζώνες, συστήματα παρακολούθησης. Η υπόσταση της Ευρώπης ως βάση για επιχειρήσεις στην περιφέρειά της υπαγορεύει την επιτακτική ανάγκη να στρατιωτικοποιηθούν και να αστυνομεύονται με όλους τους τρόπους οι ίδιες οι κοινωνίες της, ώστε να απαλείφεται κάθε πιθανή αποσταθεροποίηση από κοινωνικές και ταξικές διεκδικήσεις, από κινήματα αμφισβήτησης και από την εξέγερση των εσωτερικών εχθρών της. Γι' αυτό και στις εκδηλώσεις μαχητικής αντίστασης που γνώριζαν ήδη την καταστολή ή και τη δολοφονική βία του κράτους, όπως συνέβη στο Γκέτεμποργκ και τη Γένοβα, επιφυλάσσεται στα πλαίσια του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας" ακόμα σκληρότερη αντιμετώπιση. Η έννοια της τρομοκρατίας διευρύνεται για να συμπεριλάβει όλο και περισσότερες εκφράσεις αγώνα που στρέφονται ενάντια στο καθεστώς, ηλεκτρονικά αρχεία καταγράφουν τους αντιφρονούντες, ευρω-τρομονόμοι οικοδομούνται για τη συμμόρφωση ή την εκκαθάριση των εσωτερικών κοινωνικών και ταξικών αντιπάλων στην ευρωπαϊκή ζώνη της κυριαρχίας.

Το ελληνικό κράτος είναι κομμάτι της εφιαλτικής πραγματικότητας του ευρωπαϊκού φρουρίου. Η συμμετοχή στη στρατιωτική μηχανή του ΝΑΤΟ και η δολοφονική αντιμετώπιση των κυμάτων των προσφύγων και των μεταναστών που καταφτάνουν στα σύνορά του, ο διπλωματικός του ρόλος στον πόλεμο στα Βαλκάνια και τώρα στη Μέση Ανατολή, είναι ορισμένα από τα σημεία που του έχουν εξαγοράσει μια καλή θέση. Μέσα στα σύνορά του, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές εφαρμόζονται απαρέγκλιτα, περνώντας πάνω από τους κοινωνικούς αγώνες που ξέσπασαν σε διάφορους τομείς της επιβολής τους, νέοι νόμοι κατοχυρώνουν την κρατική βία και φυλακές υψίστης ασφαλείας κατασκευάζονται για τους ανεπιθύμητους πληθυσμούς. Το χάσμα ανάμεσα στις κρατικές επιλογές και την κοινωνική συναίνεση επιχειρείται να καλυφθεί με ιδεολογήματα όπως του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης, "εθνικά ιδεώδη" όπως η Ολυμπιάδα του 2004, με την καλλιέργεια ανασφάλειας μέσα από τον "πόλεμο κατά της εγκληματικότητας".

Γι αυτό, είτε αγωνιζόμαστε στα καθημερινά μέτωπα του κοινωνικού πολέμου είτε στο ευρύτερο πεδίο του διεθνιστικού κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας, απορρίπτουμε κάθε ταυτότητα που θέλει τους προλετάριους της Δύσης συνένοχους στα εγκλήματα των ίδιων των αφεντικών τους. Γι αυτό αρνούμαστε κάθε πρόταση υποτιθέμενης αντίστασης που επιδιώκει την διαπραγμάτευση και τη μεταρρύθμιση ενός δολοφονικού συστήματος, αναγνωρίζοντας περιθώρια ειρήνευσης μαζί του. Γι αυτό αγωνιζόμαστε ενάντια στην όποια κομματική ή συνδικαλιστική χειραγώγηση του αγώνα και κάθε άλλη κατασταλτική δομή που ενδιαφέρεται για την εξασφάλιση της δικής της επιβίωσης, εις βάρος της υπόθεσης της απελευθέρωσης, όπως την υπόσχεται μόνο ένας κόσμος χωρίς σύνορα και κράτη, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Γι αυτό προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και την άμεση δράση των καταπιεσμένων. Γι αυτό μεταφέρουμε το δικό μας πόλεμο μέσα στο κοινωνικό στρατόπεδο εκείνων που τον εξαπολύουν σ' όλο τον κόσμο...

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ