MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 52, Νοέμβρης 2008

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ ΚΟΛΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

“Ο κόλπος της Αμβρακίας,
μια μεγάλη θαλασσινή αγκαλιά,
με τη γεωμετρία της σφυρηλατημένη
στο μαγικό εργαστήρι των γύφτων
που πλάθουν τα όνειρα … ”

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, "Ηπειρωτική Συμφωνία"

Ο Αμβρακικός κόλπος είναι μια "κλειστή θάλασσα" ανάμεσα στην Αμφιλοχία, την Άρτα, την Πρέβεζα και την Βόνιτσα που σχηματίστηκε ως αποτέλεσμα της έντονης τεκτονικής δραστηριότητας στην περιοχή, που ξεκίνησε πριν 2-3 εκατομμύρια χρόνια. Είναι ένα τεκτονικό βύθισμα το οποίο άρχισε να γεμίζει με τις αποθέσεις των ποταμών Άραχθου και Λούρου. Η βαθμιαία ανύψωση της θάλασσας κατά τα τελευταία 10.000 χρόνια είχε ως αποτέλεσμα να εισχωρήσει το Ιόνιο Πέλαγος ανάμεσα από το Άκτιο και την Πρέβεζα και να πλημμυρίσει τον κόλπο δίνοντάς του την σημερινή του μορφή. Επικοινωνεί δυτικά με το Ιόνιο πέλαγος μόνο μέσω ενός στενού διαύλου πλάτους 600 μ. και βάθους 5 μ. και έτσι τα νερά του κόλπου ανανεώνονται με πολύ αργούς ρυθμούς, διαδικασία που διαρκεί περίπου ένα χρόνο. Ο Αμβρακικός εισχωρεί σε μεγάλο τμήμα της ξηράς καταλαμβάνοντας μια έκταση 405 περίπου τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Στον Αμβρακικό περιλαμβάνονται 20 τουλάχιστον ακέραιες λιμνοθάλασσες, αριθμός που δεν συναντάται σε κανένα άλλο μέρος της Ελλάδας, με συνολική έκταση που ξεπερνάει τα 70 τετ. χιλιόμετρα. Ως λιμνοθάλασσες αναφέρονται οι ρηχές λιμναίες εκτάσεις ακριβώς δίπλα στη θάλασσα, που δημιουργούνται από τη δράση των ποταμών και των κυμάτων, που για πολλά χρόνια συσσωρεύουν λάσπη, άμμο και κογχύλια σε μία αβαθή ακτή. Όλα αυτά τα φερτά υλικά σχηματίζουν σιγά σιγά μια λωρίδα στεριάς, που κάποια στιγμή απομονώνει ένα κομμάτι θάλασσας και το μετατρέπει σε λιμνοθάλασσα. Οι τρεις μεγαλύτερες λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού, κάθε μια με τις δικές της ιδιαιτερότητες, είναι η "Λογαρού", το "Τσουκαλιό" και η "Ροδιά" και βρίσκονται στο βόρειο τμήμα του κόλπου. Πρόκειται για οικοσυστήματα με μεγάλη βιολογική παραγωγικότητα αφού με τις ιδιαιτερότητες της διαμόρφωσής τους λειτουργούν ως φυσικά εκτροφεία ψαριών και καρκινοειδών με αποτέλεσμα να παράγουν μεγάλους αριθμούς ψαριών αλλά και πολλών άλλων ζωντανών οργανισμών. Αξίζει να σημειωθεί ότι τη δεκαετία του ’80 η θάλασσα του Αμβρακικού κρίθηκε ικανή να θρέψει το 85% των θαλάσσιων ειδών.

Οι μεγάλες και μικρές λιμνοθάλασσες, οι μακρόστενες χαμηλές λουρονησίδες, οι παραποτάμιες ζώνες, το διπλό δέλτα των ποταμών -που μετά το δέλτα του Αχελώου και το σύμπλεγμα των δέλτα κοντά στη Θεσσαλονίκη αποτελεί το μεγαλύτερο δελταϊκό σύμπλεγμα στην Ελλάδα-, οι αλμυρόβαλτοι και γλυκόβαλτοι, οι απέραντοι καλαμιώνες –κατά μήκος του Λούρου, στα ανατολικά του κόλπου και στη Ροδιά που είναι και ο μεγαλύτερος στην Βαλκανική χερσόνησο-, τα υγρολίβαδα και τα αλίπεδα, που σχηματίστηκαν μέσα στους αιώνες από την δράση των νερών των δυο μεγάλων ποταμών που εκβάλλουν στον κόλπο, καθώς επίσης τα δρυοδάση και η μακκία βλάστηση στις γύρω λοφοπλαγιές του, το αειθαλές δάσος στη χερσόνησο της Κορωνησίας, οι τελευταίες συστάδες του φυλλοβόλου δάσους που έχουν απομείνει στα βορειανατολικά του λόφου Μαυροβούνι, τα απομεινάρια παραποτάμιων δασών -φραξοί, ιτιές, σκλήθρα και φτελιές κυρίως στο κατώτερο τμήμα του Λούρου-, και ένας πολυσχιδής ιστός από θαμνοφράχτες, δασύλλια και κανάλια στην Αρτινή πεδιάδα, συνθέτουν ένα εξαιρετικά περίπλοκο και μοναδικό για τη Μεσόγειο υγροτοπικό σύστημα 250.000 περίπου στρεμμάτων.

Σε αυτό βρίσκουν καταφύγιο χιλιάδες πουλιά που σταματούν για να ξεκουραστούν, να τραφούν ή να φωλιάσουν. Ο Αμβρακικός είναι από τους σημαντικότερους βιότοπους της Μεσογείου για τα πουλιά, αφού ζουν εδώ όλο τον χρόνο ή μεταναστεύουν, για να αναπαραχθούν ή να ξεχειμωνιάσουν, περισσότερα από 270 είδη από τα οποία τα μισά είναι απειλούμενα, με πιο γνωστά τον αργυροπελεκάνο, τη βαλτόπαπια και την λεπτομύτα -από τα πιο απειλούμενα είδη στον κόσμο-, τον ερωδιό, τη χήνα, τον κορμοράνο, τον πελαργό το στικταετό κ.α. ενώ παλαιότερα φώλιαζαν θαλασσαετοί που σήμερα εμφανίζονται συχνά μόνο τον χειμώνα. Ειδικότερα στις τρεις μεγάλες λιμνοθάλασσες ξεχειμωνιάζει το 20-30% του συνολικού πληθυσμού των υδρόβιων πουλιών της Ελλάδας. Στον Αμβρακικό κόλπο ζουν επίσης 33 είδη ψαριών όπως το Κεφαλόπουλο, το Λαυκίνο, το Λαβράκι, η Τσιπούρα, ο Γωβιός, τα Χέλια κ.ά. και ερπετά με πιο χαρακτηριστικά τη θαλάσσια χελώνα Caretta caretta, τις νεροχελώνες και τα νερόφιδα καθώς και θαλάσσια θηλαστικά με πιο γνωστό το ρινοδέλφινο. Επίσης στα κανάλια ζει η βίδρα και στο Μαυροβούνι το τσακάλι, ενώ πρόσφατα έγινε επανεισαγωγή των νεροβούβαλων στον βάλτο της Στρογγυλής.

Οι υγρότοποι αποτέλεσαν από πολύ νωρίς, για τις ανθρώπινες κοινωνίες τόπους εγκατάστασης, λόγω της αφθονίας του νερού και της τροφής που προσέφεραν μέσο του ψαρέματος και του κυνηγιού. Για αιώνες, ανθρώπινες κοινότητες συνυπήρξαν αρμονικά με τον άγριο φυσικό κόσμο των υγροτόπων, τα αγαθά τους αλλά και τους κινδύνους τους -όπως η ελονοσία ή οι πνιγμοί στους δυσπρόσιτους βαλτότοπους- διαμορφώνοντας παράλληλα μια ιδιαίτερη λαϊκή κουλτούρα γεμάτη μαγικούς μύθους, στοιχειά αλλά και προκαταλήψεις που έπλασε η ανθρώπινη φαντασία. Η παρουσία του ανθρώπου στην περιοχή χρονολογείται από τη νεολιθική εποχή (4.500-3.200 π.Χ.) με την αρχαία Αμβρακία, από όπου πήρε και το όνομά του ο κόλπος, να είναι χτισμένη στη θέση της σημερινής Άρτας.

“Ο Αμβρακικός κόλπος αποτελούσε και αποτελεί πηγή ζωής για τους ανθρώπους των παράκτιων και γύρω περιοχών, που αποκλειστική τους ενασχόληση ήταν ανέκαθεν η αλιεία, η γεωργία και η κτηνοτροφία. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '60 άνθρωποι και περιβάλλον χαρακτηρίζονταν από μια ισορροπημένη σχέση (με άλλα λόγια, η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων εκ των πραγμάτων, ήταν περιορισμένη πράγμα που η φύση μπορούσε να ''αντέξει'' και να αναπληρώσει)”. [Από κείμενο της “Ανοιχτής Συνέλευσης για τον Αμβρακικό κόλπο”].

Εδώ αξίζει να αναφερθεί ένας από τους παραδοσιακούς τρόπος αλιείας που αναπτύχθηκε στον κόλπο και ο οποίος αποτέλεσε βασική πηγή βιοπορισμού για αρκετές εκατοντάδες οικογένειες των γύρω περιοχών. Τα "ιβάρια", δηλαδή ειδικές κατασκευές με καλάμια, που στήνονται στις “μπούκες” των λιμνοθαλασσών δίνοντας την δυνατότητα στους ψαράδες να τα κλείνουν όταν εισέλθουν αρκετά ψάρια σ’ αυτά, παγιδεύοντάς τα, χωρίς ωστόσο να προκαλείται αλλοίωση του φυσικού πλούτου των λιμνοθαλασσών εφόσον η αλίευση γίνεται σε μη αναπαραγωγικές περιόδους.

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 η αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού μοντέλου αγροτικής παραγωγής -με την εκβιομηχάνιση, την συσσώρευση κεφαλαίου, την εντατικοποίηση και την χρήση χημικών λιπασμάτων και φαρμάκων στην γεωργία, την κτηνοτροφία και την αλιεία- και η επιβολή του κρατικού ελέγχου σε κάθε πτυχή της κοινωνικής οργάνωσης, συνέθλιψε την δυνατότητα αυτονομίας των κοινοτήτων της περιοχής πλήττοντας βασικά χαρακτηριστικά της ζωής της υπαίθρου όπως το ανταλλακτικό εμπόριο και η υλική αυτάρκεια. Έτσι ο πληθυσμός της υπαίθρου συνέχισε να συρρικνώνεται και μεγάλα τμήματά του προλεταριοποιήθηκαν μετακινούμενα στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας ή μεταναστεύοντας στις δυτικοευρωπαϊκές μητροπόλεις, ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Παράλληλα το φυσικό περιβάλλον του Αμβρακικού κόλπου και ευρύτερα της Ηπείρου και της Αιτωλοακαρνανίας, όπως εν τέλει κάθε σημείο του πλανήτη, μετατρέπεται για τον καπιταλισμό, που συνεχώς αναζητάει νέους πόρους για να αναπτυχθεί, σε αξία χρήσης, αποικειοποιείται από το κεφάλαιο, λεηλατείται και μολύνεται. Μια διαδικασία που επιφέρει ολέθριες συνέπειες στα φυσικά οικοσυστήματα και συγχρόνως εντείνει τις συνθήκες εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ελέγχου της κοινωνίας.

Όσον αφορά την περιοχή του Αμβρακικού κόλπου, το φυσικό περιβάλλον καταστρέφεται από την ανάπτυξη της ενεργειακής, γεωργικής, κτηνοτροφικής, αλιευτικής, κατασκευαστικής και τουριστικής βιομηχανίας, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των οικονομικών και πολιτικών αφεντικών τόσο της περιοχής όσο και ευρύτερα και των αναγκών του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας.

Τα υδροηλεκτρικά φράγματα που έχει κατασκευάσει η ΔΕΗ στους δυο μεγάλους ποταμούς Άραχθο και Λούρο -“φλέβες ζωής στα σωθικά της γης”- εκτός από τις καταστροφές που έχουν προκαλέσει στα σημεία κατασκευής τους με την εκτεταμένη υλοτόμηση, την ανατίναξη τεράστιων βράχινων όγκων, την διάνοιξη δρόμων και την αισθητική αλλοίωση του φυσικού τοπίου -με εκτρωματικές τσιμεντένιες κατασκευές-, έχουν διακόψει την συνεχή ροή των νερών και των φερτών υλικών και μειώσει την ποσότητα τους με συνέπειες, την διάβρωση των ακτών, την καταστροφή της παραποτάμιας βλάστησης, την αύξηση της αλατότητας και την ανεπαρκή ανανέωση των υδάτων του Αμβρακικού κόλπου.

Τα αστικά και βιομηχανικά λύματα των μεγάλων πόλεων περιμετρικά του Αμβρακικού και πλήθους κτηνοτροφικών και πτηνοτροφικών μονάδων, χοιροστασίων, σφαγείων, ελαιοτριβείων, τυροκομείων κ.α. -πολλά από τα οποία βρίσκονται κατά μήκος του Άραχθου και του Λούρου-, χύνονται άμεσα ή έμμεσα στους δυο ποταμούς μολύνοντας τα επιφανειακά και υπόγεια νερά τους, μετατρέποντάς τους σε αστικό και βιομηχανικό αποχετευτικό σύστημα. Παράλληλα περισσότεροι από 30.000 τόνοι νιτρικών και φωσφορικών γεωργικών λιπασμάτων και 300 τόνοι φυτοφαρμάκων δηλητηριάζουν κάθε χρόνο το έδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα και μέσα από τους χείμαρρους, τα κανάλια και τους ποταμούς καταλήγουν στα νερά του Αμβρακικού κόλπου. Εκεί, στην θαλάσσια περιοχή, οι μηχανότρατες σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, καταστρέφουν τον γόνο και τις φωλιές των ψαριών -το 50% των αλιευμάτων ξαναπετιέται στη θάλασσα ως μη εμπορεύσιμο- και ερημοποιούν τον βυθό ενώ συγχρόνως εκμηδενίζουν την δυνατότητα επιβίωσης των μικρών ψαράδων.

Η αλιευτική βιομηχανία, που σήμερα κατέχει την πρωτιά στα εξαγωγικά προϊόντα της Ελλάδας, αφού το ψάρι ιχθυοτροφείου είναι το πρώτο εξαγωγικό προϊόν, αναπτύσσεται στην περιοχή, ιδιαίτερα από τις αρχές τις δεκαετίας του ’90 και μετά, με μονάδες “πάχυνσης ψαριών”, υπό τον κρατικό προστατευτισμό των επιδοτήσεων και των ανεξέλεγκτων αδειοδοτήσεων, ως σημαντικό κεφάλαιο της εθνικής οικονομίας. Σήμερα, για το ελληνικό κράτος και το κεφάλαιο οι υδροβιότοποι στην Ελλάδα αποτελούν το “Ελντοράντο των ιχθυοκαλλιεργειών”, στο παγκόσμιο πεδίο του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Έτσι τους αποκάλεσε κυνικά ο καθηγητής Σπ. Κλαουδάτος υπεύθυνος τύπου στο διεθνές Φόρουμ που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Πατρών (11&12/6/07) υπό τον τίτλο: “Ιχθυοκαλλιέργειες: Λύση στο πρόβλημα της υγιεινής διατροφής, Μύθος η περιβαλλοντική μόλυνση”. Ενώ ο ίδιος σε συνέντευξη τύπου ανέφερε : “Το πρόβλημα της προβολής της περιβαλλοντικής ρύπανσης από ιχθυοκαλλιέργειες είναι πλασματικό και εξυπηρετεί αντίθετα συμφέροντα. Μελέτες που πραγματοποιήθηκαν (…) δεν έχουν δείξει κανένα πρόβλημα”. Αντίθετα με ότι υποστηρίζουν το κράτος, το κεφάλαιο και οι υποτακτικοί του, η εγκατάσταση ιχθυοκαλλιεργητικών μονάδων επιβαρύνει τον κόλπο με τεράστιες ποσότητες ολικού αζώτου και φωσφόρου, αμμωνίας, άνθρακα, και τοξικού υδροθείου, -στοιχεία που περιέχονται στις ιχθυοτροφές, στα φάρμακα και στα περιττώματα των ψαριών- έχοντας αυξήσει την ρύπανσή του μέσα σε 15 χρόνια κατά 500%. Αυτές οι ουσίες και οι νιτρικές και φωσφορικές ενώσεις από την γεωργία, αποτελούν θρεπτικά συστατικά για μικροφύκη τα οποία αναπαράγονται ραγδαία στο νερό και προκαλούν το επικίνδυνο φαινόμενο του “ευτροφισμού” που γίνεται ορατό από το αδιαφανές πράσινο χρώμα που παίρνει το νερό. Ο ευτροφισμός προκαλεί δραματική ελάττωση του διαλυμένου οξυγόνου και έκλυση τοξινών, καθώς επίσης μεταβολή της οξύτητας του νερού με αποτέλεσμα την αλλαγή της φυσικοχημικής κατάστασής του προκαλώντας μαζικούς θανάτους ψαριών και πουλιών. Πρόσφατο είναι το περιστατικό (17/2/2008) της θανάτωσης περίπου 1.000 τόνων ψαριών στις ιχθυοκαλλιεργητικές μονάδες του Μενιδίου με επιπλέον απρόβλεπτες συνέπειες, από την αποσύνθεσή τους στα νερά του Αμβρακικού ή σε παρακείμενες περιοχές όπου επιχειρήθηκε να μεταφερθούν και να ταφούν.

Το κοινωνικό και περιβαλλοντικό αντίτιμο για την κερδοφορία των τσιφλικάδων της θάλασσας που λυμαίνονται τον κόλπο είναι η απονέκρωσή του και η φτώχεια των ανθρώπων που εξαρτώνται βιοποριστικά απ’ αυτόν. Να σημειώσουμε ότι σήμερα από τα “ιβάρια” ζουν μόνο λίγες δεκάδες οικογένειες και ο αριθμός των ψαράδων έχει περιοριστεί από 2.500 που ήταν κάποτε, μόλις στους 800, ενώ οι μετανάστες που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων στις ιχθυοκαλλιεργητικές μονάδες ζουν σε άθλιες συνθήκες υπό καθεστώς άγριας εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ελέγχου από τα ντόπια αφεντικά.

Τα μεγάλα έργα όπως το νέο λιμάνι της Πρέβεζας, ο “Τουριστικός Λιμένας Αναψυχής” που βρίσκεται υπό κατασκευή και η υποθαλάσσια σήραγγα Ακτίου-Πρέβεζας, που -μαζί με την επέκταση της Εγνατίας οδού από τα ανατολικά και της Ιονίας από τα νότια-, αποτελούν την προμετωπίδα της ανάπτυξης στην περιοχή και ειδικότερα της τουριστικής βιομηχανίας, παρεμποδίζουν την έτσι κι αλλιώς αργή ανανέωση των υδάτων του Αμβρακικού. Οι συνεχείς επιχωματώσεις για την κατασκευή τους, κλείνουν διαρκώς τον στενό δίαυλο επικοινωνίας του κόλπου με το Ιόνιο πέλαγος, ενώ ειδικότερα η υποθαλάσσια σήραγγα λειτουργεί ως φραγμός των υπόγειων ρευμάτων και επιπροσθέτως αποπροσανατολίζει τα ψάρια στην πορεία τους -προς και από- τον Αμβρακικό κόλπο.

Οι δεξαμενές υγρών καυσίμων των πετρελαϊκών εταιριών Shell και ΕΚΟ καθώς και του ελληνικού στρατού στη νοτιοδυτική πλευρά του κόλπου, δίπλα στην Αμφιλοχία και οι διελεύσεις δεξαμενόπλοιων από τον Αμβρακικό -πλήρως ασύμβατες με τα υγρά οικοσυστήματά του- μολύνουν τα νερά με πετρελαϊκά υπολείμματα και δημιουργούν όχληση στους ζωντανούς οργανισμούς του. Η ύπαρξή τους και μόνο στον Αμβρακικό κόλπο αποτελεί βόμβα για την ζωή σ’ αυτόν, λόγω του διαρκούς κινδύνου ενός ατυχήματος, που μπορεί να επιφέρει ολοκληρωτική καταστροφή. Η απομάκρυνσή τους, που είναι πάγιο αίτημα του αγώνα των ψαράδων και των κατοίκων της περιοχής, αν και προβλέπεται στην κοινή υπουργική απόφαση που υπογράφηκε μετά το περιστατικό στο Μενίδι το Μάρτη -μέσα από το οποίο έγινε κατανοητό κοινωνικά το μέγεθος της μόλυνσης- και ανακηρύσσει τον Αμβρακικό σε εθνικό πάρκο, δεν πραγματοποιείται με διάφορες προφάσεις εδώ και χρόνια. Αντίθετα, πρόσφατα δόθηκε άδεια επέκτασης και εκσυγχρονισμού τους. Σε αυτή την κατεύθυνση και ευθυγραμμιζόμενοι με τα μεγάλα συμφέροντα των πετρελαϊκών εταιριών, κινούνται οι τοπικές αρχές της Αμφιλοχίας και της Αιτωλοακαρνανίας υπό το πρόσχημα της δημιουργίας θέσεων εργασίας και της ασφάλειας των εγκαταστάσεων ενώ η καθεστωτική αριστερά νομιμοποιεί το καρκίνωμα των πετρελαϊκών συμφερόντων στον κόλπο περιοριζόμενη στο αίτημα των “διπλών τοιχωμάτων” των δεξαμενόπλοιων.

Μπροστά σε αυτό το τεράστιο περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται στον πολύτιμο και πανέμορφο υδροβιότοπο του Αμβρακικού κόλπου και επιφέρει ανεπανόρθωτες καταστροφές τόσο στα φυτικά και ζωικά οικοσυστήματά του όσο και στην δυνατότητα των κοινωνιών του να ζήσουν σε αυτόν τον τόπο με αξιοπρέπεια, στηρίζουμε με την συμμετοχή μας, τον λόγο και την δράση μας κάθε πρωτοβουλία αγώνα προάσπισής του. Ως ένα συλλογικό σχήμα συντρόφων που συγκροτήθηκε, στη βάση του αυτοοργανωμένου, αδιαμεσολάβητου και αντιεξουσιαστικού αγώνα για την προάσπιση του φυσικού κόσμου και των ελεύθερων χώρων, ενάντια στην επέλαση της κρατικής/καπιταλιστικής ανάπτυξης σε μια σειρά από μέτωπα (όπως το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας, το Καζίνο και την επέκτασή του, η καταστροφή του Αχελώου με την κατασκευή υδροηλεκτρικών φραγμάτων και την επικείμενη εκτροπή του, οι κλιματικές αλλαγές, τα μεταλλαγμένα και η εμπορευματοποίηση και ο έλεγχος δημόσιων χώρων στο αστικό τοπίο), ενώνουμε την φωνή μας με όλους όσοι αγωνίζονται ενάντια στην καταστροφή και λεηλασία του Αμβρακικού κόλπου. Έχοντας την βαθιά πεποίθηση ότι η γενικευμένη λεηλασία και καταστροφή της φύσης έχει την αιτία της όχι σε τυχόν παραλείψεις ή παρεκτροπές του όλου πολιτικοοικονομικού συστήματος αλλά στην ίδια του τη φύση, εχθρική, επιθετική και καταστροφική προς το φυσικό περιβάλλον. Κάτι που συμβαίνει άλλωστε σε παγκόσμια διάσταση με τρομακτικές συνέπειες πάνω στη φύση σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
που σπέρνει τον θάνατο

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
σήμερα περισσότερο από ποτέ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΖΩΗ

Ανοιχτή Συνέλευση από το λόφο του Στρέφη
Αθήνα, 8 Μάη 2008

_________________________

Στις 11 Μάη 2008 ολοκληρώθηκαν οι πρώτες δράσεις για την προστασία του Αμβρακικού όπως αυτές είχαν αποφασισθεί από την Συνέλευση για τον Αμβρακικό. Η Συνέλευση είχε ξεκινήσει μετά από εκδήλωση στην Πρέβεζα (23 Μαρτίου) και είχε αποφασισθεί να οργανωθούν μικρές δράσεις σε γειτονικές περιοχές του Αμβρακικού. Εκδηλώσεις έγιναν στο Αγρίνιο, στο Μενίδι Αιτωλοακαρνανίας, στην Άρτα και η τελευταία κινητοποίηση, η πιο κεντρική, έγινε την Κυριακή 11/5 στην Αμφιλοχία, με πορεία στο δημαρχείο και σύντομο αποκλεισμό του κόμβου της Αμφιλοχίας. Συμμετείχαν σύντροφοι/ισσες απο Αμφιλοχία, Αγρίνιο, Πάτρα, Άρτα, Αθήνα κ.λπ. Επιλέχθηκε η Αμφιλοχία γιατί εκεί έχουν τις αποθήκες τους δύο εταιρείες πετρελαίου, η SΗELL και η EKO, που αποτελούν μια σοβαρότατη απειλή για όλο το οικοσύστημα.
Στη διάρκεια αυτών των κινητοποιήσεων αναδείχθηκαν οι ευθύνες για τη μόλυνση του Αμβρακικού. Οι ιχθυοκαλλιέργειες, η οικιστική ανάπτυξη των γειτονικών πόλεων και χωριών, οι κτηνοτροφικές και πτηνοτροφικές επιχειρήσεις, τα φράγματα στον Άραχθο, η απουσία ή κακή λειτουργία των βιολογικών καθαρισμών. Μία άλλη διαπίστωση είναι ότι οι τοπικές κοινωνίες βρίσκονται εγκλωβισμένες σε ένα περιβάλλον υπεύθυνων για την “προστασία” και τη μόλυνση του Αμβρακικού που μεταξύ τους έχουν πολύ στενούς δεσμούς. Η μόλυνση του Αμβρακικού είναι πολυσύνθετη και έχει να κάνει με ένα ολόκληρο σύστημα που τη στηρίζει και την αναπαράγει. Αυτό το σύστημα αποτελείται από εταιρείες, παράγοντες, υπαλλήλους, κόμματα, τοπικά ΜΜΕ κ.λπ.

Στις 11 Μάη σύντροφοι από την Ανοιχτή Συνέλευση του Στρέφη πήγαν στην Αμφιλοχία και συμμετείχαν στη συγκέντρωση - παρέμβαση αντιπληροφόρησης που πραγματοποιήθηκε εκεί για την πολύμορφη λεηλασία και καταστροφή του Αμβρακικού κόλπου. Πραγματοποιήθηκε επίσης πορεία στο δημαρχείο της κωμόπολης και σύντομο κλείσιμο του δρόμου Αγρινίου - Ιωαννίνων. Την παρέμβαση όπως και μια σειρά άλλων εκδηλώσεων αντιπληροφόρησης που προηγήθηκαν οργάνωσε η Συνέλευση για τον Αμβρακικό και σύντροφοι και συντρόφισσες από το Αγρίνιο, την Αμφιλοχία και την Άρτα.

 

*