Αναρχικό Δελτίο, νο 34, Mάη 2005
Για τον Γιάννη Μπουκετσίδη
Συνήθως πονάμε για κοντινά μας πρόσωπα, που γνωρίσαμε καλά και είναι σπάνιο να νιώσεις αυτόν τον έντονο πόνο για κάποιον που δε γνώρισες ποτέ σου. Για κάποιον που δεν αντίκρισες ποτέ, παρά μόνο φευγαλέα, απ’ την άχαρη θέση του εδωλίου του κατηγορουμένου. Για κάποιον με τον οποίο δεν αντάλλαξες αυτές τις ασήμαντες αλλά και σημαντικές κουβέντες που φτιάχνουν τη φιλία. Κι αυτό σε κάνει να θλίβεσαι διπλά: για το χαμό του
, αλλά και γιατί δεν κατόρθωσες να τον γνωρίσεις από κοντά, όπως θα’ θελες.Η φυλακή, μέσα στην αθλιότητά της, έχει κι ελάχιστα θετικά. Ένα απ’ αυτά είναι ότι σε βοηθάει να δεις καθαρά την ποιότητα των ανθρώπων, πράγμα που δεν πετυχαίνεις πάντα όταν είσαι ελεύθερος. Να διακρίνεις αυτούς που έχουν αξία σαν άνθρωποι και αγωνιστές απ’ τους σκάρτους. Σε μια εποχή όπου σε όλους σχεδόν τους κοινωνικούς τομείς κυριαρχούν τα λαμόγια και όσοι φέρουν προσωπείο, παίζοντας κάποιο ρόλο, ο Γιάννης είχε ένα μεγάλο προτέρημα, σπάνιο στις μέρες μας. Ηταν αληθινός, πραγματικός. Σαν πραγματικός αγωνιστής ήταν σεμνός, ανιδιοτελής, εργατικός, αλλά και ευφυής. Με σίγουρη κριτική ματιά διέκρινε όλες τις παγίδες και τις λαμογιές, τις απέφυγε εκεί όπου άλλοι, με υποτιθέμενα υποκειμενικά πλεονεκτήματα, δεν τις είδαν ή δεν τόλμησαν να τις δουν. Ήταν θαρραλέος και έντιμος, αφού απαρνήθηκε το σίγουρο δρόμο του βολέματος και της συναλλαγής προς τον οποίο τον πίεζαν. Διάλεξε αυτόν της συνέπειας, της καθαρότητας, χωρίς να υπολογίζει οποιοδήποτε ψυχικό και υλικό κόστος. Αυτή η απλότητα και η συνέπεια στη ζωή του είναι που ξεσκεπάζουν σήμερα ορισμένους απ’ αυτούς που λένε ότι τον τιμούν, αφού έκαναν και κάνουν ακριβώς τα αντίθετα.
Για όλους όσους πιστεύουν ότι το όραμα για μια ριζικά διαφορετική κοινωνία δεν είναι ουτοπία.
Γι’ αυτούς που αρνούνται να υποταχθούν στο σύστημα και να συμβιβαστούν.
Γι’ αυτούς που αρνούνται τη σημερινή οπισθοχώρηση και βαρβαρότητα.
Για όσους είναι πεπεισμένοι ότι όσο οι σημερινές κοινωνίες θα βασίζονται στη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων, η μοίρα του ανθρώπου θα είναι ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη, για όλους αυτούς ο χαμός του Γιάννη είναι σημαντική απώλεια. Η συνέπεια και η απλότητα της ζωής του θα είναι παράδειγμα για όλους μας.
Θα ήθελα να εκφράσω τα ειλικρινή συλλυπητήρια και τη συμπάθειά μου στη σύντροφο και τους στενούς συγγενείς του.
Αλέκος Γιωτόπουλος
Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού
18 Φλεβάρη 2005
______________
“Υπήρχε όμως και η ευχάριστη πλευρά των βροχών. Για σκεφτείτε, πόσοι άνθρωποι γνωρίστηκαν κάτω από ένα υπόστεγο, περιμένοντας να κοπάσει η βροχή. Πόσοι δε μοιράστηκαν το ίδιο μεταφορικό μέσο ή την ίδια ομπρέλα, ερχόμενοι έτσι ο ένας κοντά στον άλλο. Πόσοι δε χρησιμοποίησαν τη βροχή για να κάνουν ή να αναβάλλουν κάτι, λέγοντας ‘που να τρέχεις τώρα’ ή ‘μου ήταν αδύνατο με τέτοια βροχή’. Για να μην πούμε και πόσα ποιήματα ή τραγούδια εμπνεύστηκαν οι καλλιτέχνες λόγω βροχής. Αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι άνθρωποι δεν ευχαριστούσαν
τον Βροχοποιό.”Yerebatan, Γιάννης Μπουκετσίδης
______________
Δεν τσακωθήκαμε ποτέ
Κι αυτό ξαφνιάζει κάποιους που σε ξέρουν.
Ίσως να απορούνε κιόλας, αφού με όλα και όλους στην κόντρα ήσουν.
Το παλικάρι ποιος θα το ξεχάσει;
Το Γιάννη κόντρα σε θεούς – δικαστές
Κόντρα στο άδικο
Κόντρα σε “πλούσια τω πνεύματι” παχύδερμα
Κόντρα στους άρπαγες της ζωής μας
Και είναι άλλο ένα αστείο, το ίσως στερνό μας αντίο;
Μας λες: Ποτέ μου δεν φοβήθηκα
Γι’ αυτό με είπανε τρελό
Βαρέθηκα
Βρέστε Γιάννη να δικάσετε τώρα!
Γιάννη, μακάρι να τα ξαναπούμε, και στο πουθενά ακόμα
Οι σύντροφοί σου από μακριά
Γιώργος Οικονομάκης, Μανόλης Κυριακάκις
19-2-2005
*