Τρεις δεκαετίες από την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας... Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα της αστικής δημοκρατίας, ενσωματώνοντας επίσημα την αριστερά, αντικατέστησε τη χούντα στην πάταξη των μαχητικών κοινωνικών και ταξικών αγώνων που δεν έπαψαν να αναζητούν την ελευθερία έξω από μια άλλη διαχείριση της εξουσίας. Τράφηκε από τις “σοσιαλιστικές” ψευδαισθήσεις του '80 διακηρύσσοντας την επίλυση της κοινωνικής-ταξικής σύγκρουσης μέσα από τους θεσμούς και επενδύοντας στους διαμεσολαβητικούς μηχανισμούς. Αναδείχτηκε μια νεόκοπη ελίτ από το χώρο των πρώην "αποκλεισμένων" από την πολιτική διακυβέρνηση που στελέχωσε τον κρατικό μηχανισμό και αποδείχτηκε καταλληλότερη για τη χειραγώγηση και την καταστολή. Από τις αρχές του '90, η δια πυρός και σιδήρου επιβολή του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου, η σύμπραξη των ντόπιων αφεντικών με τα διεθνή οικονομικά και πολιτικά επιτελεία στην αναδυόμενη εποχή της νέας τάξης, έγινε η πάγια στρατηγική της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, όποια απόχρωση κι αν επικρατούσε. Η αυγή της νέας χιλιετίας άφησε πίσω της αμήχανες τις αντιπολιτευόμενες οπισθοφυλακές του παλιού κόσμου να αναμασούν τις προδομένες υποσχέσεις του "κράτους πρόνοιας", μπροστά στην απροκάλυπτη καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εκσυγχρονισμένη κρατική τρομοκρατία.

Το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας της χώρας, με τα συμφέροντά του άρρηκτα συνδεδεμένα με εκείνα των άλλων αφεντικών της Ε.Ε. και τις επιταγές της αμερικάνικης ηγεμονίας, δεν κρύβει από τον προεκλογικό λόγο τα ανυποχώρητα προτάγματά του, προαναγγέλλοντας μια ανανεωμένη επίθεση μετά τις εκλογές της 7ης Μάρτη. Οι λέξεις που επαναλαμβάνονται είναι "ανάπτυξη" και "ανταγωνιστικότητα", μην αφήνοντας αμφιβολίες για την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των προλετάριων προς όφελος της μεγαλύτερης συσσώρευσης πλούτου για τ’αφεντικά, την εξάπλωση του κοινωνικού κανιβαλισμού στο κυνήγι της επιβίωσης, την ένταση της εργασιακής και κοινωνικής πειθαρχίας και τις νέες εκατόμβες νεκρών εργατών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Το δόγμα της "ασφάλειας", κεντρικό σύνθημα στη δίνη του "αντι"τρομοκρατικού πολέμου, είναι επίσης παρόν, περιβάλλοντας ιδεολογικά τον εκσυγχρονισμό της κρατικής καταστολής και τα επιτεύγματά της (έκτακτα στρατοδικεία, "λευκά κελιά", δολοφονίες από την αστυνομία, ανθρωποκυνηγητό εναντίον μεταναστών, "μηδενική ανοχή" για τις κοινωνικές αντιστάσεις).

Ό,τι έχει να επιδείξει η δημοκρατία για να εξαγοράσει τη συναίνεση είναι η διαχείριση του τρόμου, που παράγει η ίδια ανακυκλώνοντάς τον στη μορφή της κοινωνικής ανασφάλειας. Είναι τα ψίχουλα από τη λεία που αντιστοιχεί στη ντόπια άρχουσα τάξη για τη συμμετοχή της στις διεθνείς ληστρικές και δολοφονικές συμμορίες, και η οποία καθρεφτίζεται στους πανηγυρισμούς των αφεντικών για τη θέση της Ελλάδας στην "ισχυρή Ευρώπη" και το ρόλο της στη "σταθερότητα" και την “ανάπτυξη” της Βαλκανικής και της ευρύτερης ανατολικοευρωπαϊκής περιφέρειας. Είναι επίσης οι -αμφίβολες- δυνατότητες καταναλωτισμού, το "εθνικό όραμα" της Ολυμπιάδας και ένας συνδυασμός οπισθοδρομικών και μεταμοντέρνων σλόγκαν, όπως η παροπλισμένη μέχρι πρότινος "αλλαγή" ή η "συμμετοχική δημοκρατία".