(Αναρχικό Δελτίο, νο 25, Οκτώβρης 2003)

ΙΡΑΚ, ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ, ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Οι πόλεμοι της πλανητικής κυριαρχίας επιτείνονται...

Εφτά μήνες από τη γενικευμένη επίθεση των αμερικανοβρετανικών δυνάμεων στο Ιράκ, δύο χρόνια σχεδόν από την πολεμική επιδρομή στο Αφγανιστάν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, τρία χρόνια από την έκρηξη της δεύτερης Ιντιφάντα στην Παλαιστίνη και τις προσπάθειες τερματισμού της με τις κατασταλτικές επιχειρήσεις του ισραηλινού κράτους και τις διπλωματικές πρωτοβουλίες του δυτικού μπλοκ... Στις αλλεπάλληλες δολοφονικές επιχειρήσεις που συγκλονίζουν τη Μέση Ανατολή αντικατοπτρίζονται οι αλαζονικές επιταγές για την πλήρη ενσωμάτωση αυτής της κρίσιμης περιοχής στο πολιτικοοικονομικό σύστημα ελέγχου της Δύσης και την εξουδετέρωση των θυλάκων αντίστασης που επαπειλούν ή αντιμάχονται την προοπτική επιβολής της Νέας τάξης της κυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή. Επιταγές που αποτελούν όχι μόνο σημείο αιχμής στη συμμαχία των δυνάμεων της Δύσης, αλλά και πεδίο εκδήλωσης των ενδοκυριαρχικών τους ανταγωνισμών.

Πρόκειται για την περιφερειακή εκδοχή του πολέμου που ξεκίνησε στις αρχές του ’90, με την ανάδυση της παντοκρατορίας του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου με ηγεμονική δύναμη τις ΗΠΑ μετά την κατάρρευση του διπολικού κόσμου, και που μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου ονομάστηκε κατ’ευφημισμό "πόλεμος κατά της τρομοκρατίας". Ονομασία με την οποία εγκαινιάστηκε η επίτασή του τόσο στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών ως “αντι”τρομοκρατική εκστρατεία, με την αμείλικτη καταστολή των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων και τη ραγδαία όξυνση του κοινωνικού ελέγχου, όσο και στην καπιταλιστική περιφέρεια με τη μορφή πολεμικών επιδρομών και στρατιωτικής κατοχής.

Η εισβολή στο Ιράκ από τις αμερικανοβρετανικές δυνάμεις και τους συμμάχους τους, στα πλαίσια του καινοφανούς δόγματος του “προληπτικού πολέμου”, είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας 12ετούς πολιορκίας που ξεκίνησε με τον πόλεμο του Κόλπου το '91 (από τις ΗΠΑ και 28 σύμμαχα κράτη, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού) και συνεχίστηκε με την επιβολή του δολοφονικού εμπάργκο από τον ΟΗΕ, την επιχείρηση “Αλεπού της Ερήμου” το '98 και με αδιάλειπτους βομβαρδισμούς, στοιχίζοντας στο λαό του Ιράκ περισσότερους από 1.000.000 νεκρούς.

Η πρόσφατη και καθοριστική στροφή των αμερικάνικων όπλων πάνω στο Ιράκ δεν ήταν μόνο ένα προειδοποιητικό μήνυμα με πολλές απευθύνσεις στην ευρύτερη περιοχή, και τις υπόλοιπες συνιστώσες του "άξονα του κακού" (Ιράν, Β. Κορέα), αλλά και μία κίνηση υπερφαλάγγισης με στρατιωτικά μέσα των οικονομικών και πολιτικών μέσων που είχαν να επιδείξουν οι ευρωπαίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην προώθηση του γεωπολιτικού ελέγχου στη Μ. Ανατολή για την εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών πόρων της και της ντόπιας εργατικής δύναμης. Γι αυτό και στο εσωτερικό του δυτικού μπλοκ της κυριαρχίας αυτή η τελική φάση του πολέμου έχει αποτελέσει σε όλα της τα στάδια, από την προαναγγελία της και τα σχέδια επίθεσης μέχρι την έναρξη των βομβαρδισμών και την επιβολή του καθεστώτος κατοχής, πεδίο διαπραγματεύσεων, συγκρούσεων και συγκλίσεων κατά τις οποίες η κάθε δύναμη κινήθηκε με άξονα τόσο τη διασφάλιση μιας πλεονεκτικής θέσης στο μοίρασμα της λείας, όσο και την προάσπιση της προνομιακής τοποθέτησής της στην κλίμακα της παγκόσμιας ιεραρχίας.

Η "τρομοκρατία" και τα όπλα μαζικής καταστροφής ήταν το πρόσχημα για την πρόσφατη εισβολή, τη συντριβή του παλαιού καθεστώτος και την αντικατάστασή του με ένα νέο, συνεργάσιμο και εξίσου καταπιεστικό με το προηγούμενο, ενώ ο "εκδημοκρατισμός" αποτέλεσε το ιδεολογικό προκάλυμμα για τη δυναμική επέκταση των αμερικανικών (και άλλων δυτικών) συμφερόντων και την επιβολή του ελέγχου στη Μ. Ανατολή. Σήμερα, η συμμετοχή στην "ανθρωπιστική βοήθεια" και την “ανοικοδόμηση”, και η διεκδικούμενη για το μέλλον συμμετοχή και άλλων εθνικών δυνάμεων στις δυνάμεις κατοχής και την “πολιτική σταθεροποίηση” της χώρας, δεν είναι παρά τα οχήματα για μια ευρύτερη συμμετοχή στη λεηλασία του Ιράκ.

Ωστόσο, η διάχυτη οργή και καχυποψία των ιρακινών απέναντι στο καθεστώς στρατιωτικής κατοχής, ο ανταρτοπόλεμος που διαρκώς εντείνεται, αλλά και οι ανταγωνισμοί που υποβόσκουν ανάμεσα σε διάφορες θρησκευτικές και πολιτικές oμάδες, εθνότητες και φυλές, δημιουργούν συνθήκες που υπονομεύουν τη θεμελίωση της πλέον βασικής προϋπόθεσης για την προώθηση των εγκληματικών σχεδιασμών των κυρίαρχων, που δεν είναι άλλη από την επιβολή του ελέγχου στην ιρακινή επικράτεια.

Η πραγματικότητα απέχει δραματικά από τις εντυπώσεις της ολοκληρωτικής νίκης που άφηνε να δημιουργηθούν η θριαμβευτική ανακοίνωση λήξης του πολέμου από τον Μπους την 1η Μάη. Και επειδή οι σύγχρονοι σταυροφόροι της Νέας Τάξης δεν έχουν μόνο να πανηγυρίσουν για τα πλήγματα που επιφέρουν αλλά και να μετρήσουν εκείνα που υφίστανται, η ηγεσία των ΗΠΑ, υπό την πίεση της συνθήκης των εντεινόμενων επιθέσεων που σημειώνονται ενάντια στο καθεστώς κατοχής, των καθημερινών θανάτων στρατιωτών, και της πλήρους αδυναμίας της συμμαχίας να εγγυηθεί την ασφάλεια στην περιοχή, δήλωσε στα τέλη Αυγούστου πως ο πόλεμος συνεχίζεται.

Μπροστά στο μονόδρομο της κλιμάκωσης της στρατιωτικής βίας που επιβάλλει το τετελεσμένο γεγονός της κατοχής και την κατάρρευση των προσχημάτων που συνόδευσαν την επιδρομή στο Ιράκ, οι εκκλήσεις των ΗΠΑ προς πάσα κατεύθυνση για αποστολή στρατευμάτων στην περιοχή αποκαλύπτουν την επιτακτική ανάγκη όχι τόσο της ενίσχυσης των 165.000 μισθοφόρων που λαμβάνουν την υποστήριξη υπερσύγχρονου πολεμικού εξοπλισμού όσο της διεύρυνσης του μετώπου των κατακτητών έναντι αυτού των κολασμένων του Ιράκ και ολόκληρης της μεσανατολικής καπιταλιστικής περιφέρειας. Προς αντιμετώπιση του ανταρτοπόλεμου και των αλυσιδωτών αντιδράσεων που μπορεί να προκαλέσει στην ευρύτερη περιοχή η παρατεινόμενη εκρηκτική κατάσταση στο Ιράκ, και προκειμένου να μετριαστεί κατά το δυνατό ο βαθμός έκθεσης των δυνάμεων που βρίσκονται επικεφαλής σε αυτή την εκστρατεία, ζητείται η συνδρομή όχι μόνο της Δύσης αλλά και των αραβικών κρατών, ακόμα και των ιρακινών που στελέχωναν το στρατό του παλαιού καθεστώτος. Στις συνεχείς απευθύνσεις για ενίσχυση του μετώπου στο Ιράκ, αναγνωρίζεται επιπλέον και το δυσβάσταχτο κόστος καθώς και η αυξάνουσα δυσαρέσκεια που έχουν να αντιμετωπίσουν κυρίως στο εσωτερικό τους οι "νικητές" αυτού του πολέμου, που μέχρι σήμερα έχει στοιχίσει τουλάχιστον 360 νεκρούς στρατιώτες και περίπου 6.000 τραυματίες και ψυχικά διαταραγμένους που έχουν μεταφερθεί και νοσηλεύονται σε βάσεις στη Γερμανία, ενώ κάθε μήνας κατοχής κοστίζει 3,9 δισεκατομμύρια δολάρια. Όσο για το ηθικό του στρατεύματος κατοχής, καταρρέει ολοένα και περισσότερο μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης εχθρότητας. Όπως πολύ επιτυχημένα είχε ειπωθεί, η κατοχή θα μετέτρεπε το Ιράκ σε μια απέραντη “Δυτική Όχθη” και ο πόλεμος δεν θα τέλειωνε με την πτώση της Βαγδάτης, αντιθέτως, τότε θα άρχιζε...

Την ίδια στιγμή η κατάσταση που επικρατεί καθημερινά στο Ιράκ είναι εφιαλτική. Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις με στόχο την εξάλειψη κάθε πιθανής εστίας αντίστασης συνοδεύονται από δολοφονίες και μαζικές συλλήψεις ιρακινών. Χιλιάδες άνθρωποι που κρατούνται αιχμάλωτοι στα νεοσύστατα στρατόπεδα συγκέντρωσης υφίστανται βασανιστήρια και εξευτελισμούς, ενώ κάθε διαδήλωση εναντίον του καθεστώτος κατοχής καταλήγει σε ανθρωποσφαγή, αφού οι πέτρες των διαδηλωτών αντιμετωπίζονται με τις σφαίρες των στρατιωτών. Σύμφωνα με υπολογισμούς οι τραυματίες είναι περισσότεροι από 20.000, ενώ κάθε εβδομάδα χάνουν τη ζωή τους 1.000 ιρακινοί, δολοφονούμενοι τόσο με τα όπλα των δυνάμεων κατοχής όσο και μέσα από τις συνθήκες πείνας, δίψας, έλλειψης φαρμάκων και γενικής εξαθλίωσης που έχει επιβάλει ο πόλεμος.

Ταυτόχρονα, το μέτωπο του Αφγανιστάν εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτό. Μετά τους ανηλεείς βομβαρδισμούς, τις μαζικές ανθρωποσφαγές, τον εγκλεισμό των αιχμαλώτων του "πολέμου κατά της τρομοκρατίας" στο εξοντωτήριο του Γκουαντανάμο, την προώθηση οικονομικών συμφωνιών και την εδραίωση μιας, έστω και περιορισμένα, ελεγχόμενης τάξης στη θέση του φονταμενταλιστικού καθεστώτος των Ταλιμπάν, οι ΗΠΑ, προκειμένου να επικεντρώσουν στη γιγαντιαία επιχείρηση τρόμου που έχει στηθεί στο Ιράκ, επιχειρούν τη σταδιακή μεταβίβαση της διοίκησης των στρατευμάτων που εδρεύουν στην περιοχή στο ΝΑΤΟ, που πρόσφατα ανέλαβε την ευθύνη της πολυεθνικής δύναμης στην Καμπούλ. Το "απελευθερωμένο" Αφγανιστάν, όπου επικρατούν συνθήκες απόλυτης φτώχιας και εξαθλίωσης για τον πληθυσμό, έχει διαμοιραστεί ουσιαστικά σε φέουδα υπό την εξουσία διαφόρων πολέμαρχων που με αντάλλαγμα τη χαλαρή συστράτευσή τους στην "αντί"τρομοκρατική εκστρατεία των ΗΠΑ συνεχίζουν ανενόχλητοι την επικερδή παραγωγή και εμπορία όπιου, ενώ η νέα κυβέρνηση του Χαμίντ Καρζάι έχει την εποπτεία μόνο της πρωτεύουσας Καμπούλ και των περιχώρων της. Επιπλέον, οι εντεινόμενες επιθέσεις διαφόρων αντάρτικων ομάδων Παστούν και ανασυγκροτημένων Ταλιμπάν και οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις τους με τις κυβερνητικές δυνάμεις στο νότιο και ανατολικό τμήμα της χώρας είναι ενδεικτικές της συνεχούς απώλειας ελέγχου στην αφγανική επικράτεια και της παράτασης του πολέμου.

Στην Παλαιστίνη, η ασύμμετρη κι ανελέητη αναμέτρηση της Ιντιφάντα με το κράτος του Ισραήλ, που μετά την 11η Σεπτεμβρίου εντάχθηκε κι αυτή στα μέτωπα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, βρίσκεται σε εξέλιξη αριθμώντας 2.477 νεκρούς παλαιστίνιους και 870 ισραηλινούς, ενώ η ανέχεια και η πείνα μαστίζουν τα 2/3 της παλαιστινιακής κοινωνίας και πλήττουν ήδη σημαντικό τμήμα και της ισραηλινής... Η προώθηση του λεγόμενου “Οδικού Χάρτη”, ενός ειρηνευτικού σχεδίου που συνέταξε το ηγεμονικό κουαρτέτο ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ, Ρωσία και που εσπευσμένα αλλά επίμονα επιχείρησε να διασφαλίσει η αμερικανική διπλωματία, προκειμένου να τεθεί υπό έλεγχο ο επιπλέον κίνδυνος που αντιπροσωπεύει η συνέχιση της Ιντιφάντα για την αποσταθεροποίηση των -ήδη διαταραγμένων μέσα στην εκρηκτική συνθήκη του πολέμου στο Ιράκ- κοινωνικών και πολιτικών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή, ναυάγησε μέσα από την ακατάπαυστη και απελπισμένη αντίσταση των εξεγερμένων παλαιστινίων στην γενοκτονική πολιτική του εποικισμού και τις δολοφονικές επιχειρήσεις του ισραηλινού κράτους στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτ. Όχθη.Τον τελευταίο χρόνο, μετά τη μαζική δολοφονική εισβολή του ισραηλινού στρατού στις πόλεις, τα χωριά και τους προσφυγικούς καταυλισμούς της Δ. Όχθης την άνοιξη του 2002, η συνθήκη της αφόρητης κι εξοντωτικής καταπίεσης που για χρόνια ασκεί επάνω στους παλαιστίνιους το ισραηλινό κράτος, αποτυπώνεται σε ένα σύμβολο: το γιγαντιαίο και πανύψηλο οχυρωματικό τείχος που στο όνομα της ασφάλειας του Ισραήλ ανορθώνεται στη Δυτ. Όχθη κατά μήκος της γραμμής κατοχής του 1967, συμπεριλαμβάνοντας οικισμούς εποίκων που έχουν χτιστεί σε μεγάλο βάθος μέσα στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά και κατοικημένες από παλαιστίνιους περιοχές. Μέχρι σήμερα έχουν χτιστεί 145 από τα 350χλμ. που προβλέπει το αρχικό σχέδιο. Με την κίνηση αυτή, το κράτος του Ισραήλ επιχειρεί να επιβάλει ως αμετάκλητη πραγματικότητα την προσάρτηση επιπλέον παλαιστινιακών εδαφών, υποδεικνύει τα όρια ενός μελλοντικού παλαιστινιακού προτεκτοράτου στην περιοχή και θωρακίζει τις θέσεις του για τον οριστικό αποκλεισμό των παλαιστινίων που συστηματικά εκδιώχθηκαν από τη γη τους από την εποχή της ίδρυσης του Ισραήλ μέχρι σήμερα.

Το ελληνικό κράτος βρίσκεται συνένοχο στις θηριωδίες που διεξάγονται σε βάρος των καταπιεσμένων της καπιταλιστικής περιφέρειας. Σύμφωνα με τους όρους συμμετοχής του στα μπλοκ εξουσίας των ισχυρών του πλανήτη έχει με τον τρόπο του λάβει μέρος σε όλους τους σύγχρονους πολέμους της κυριαρχίας (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν), και έχει ενισχύσει τις δολοφονικές "ειρηνευτικές" αποστολές της Νέας Τάξης (βλ. Σομαλία). Στην επικράτειά του εδρεύουν δύο από τις σημαντικότερες αμερικανονατοϊκές βάσεις της Μεσογείου, με εκείνη της αεραναυτικής βάσης της Σούδας να έχει παίξει κομβικό ρόλο στις αλλεπάλληλες αεροπορικές επιδρομές στο Ιράκ. Τη στιγμή που τα ελληνικά αφεντικά συμμετέχουν στο παζάρι για το μοίρασμα της λείας στο Ιράκ, συνδράμοντας ταυτόχρονα με δύο πολεμικά πλοία τις περιπολίες του νατοϊκού στόλου στον Περσικό, εκατοντάδες μετανάστες που δραπετεύουν από την εξαθλίωση και τους πολέμους δολοφονούνται στα θωρακισμένα ευρωπαϊκά σύνορα της ελληνικής επικράτειας, ενώ χιλιάδες είναι εκείνοι που είτε κρατούνται έγκλειστοι στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είτε απελαύνονται πίσω, στο πουθενά... Ταυτόχρονα, η εγχώρια εκδοχή του "αντι"τρομοκρατικού πολέμου, που διαρκώς εντείνεται ενόψει και της Ολυμπιάδας του 2004, αποτυπώνεται στην όξυνση του κοινωνικού ελέγχου, την αδυσώπητη καταστολή κάθε αντίστασης, τη βαρβαρότητα των λευκών κελιών, το στήσιμο εκτάκτων στρατοδικείων, την αιχμαλωσία αγωνιστών, τις προσπάθειες κατασυκοφάντησης και εγκληματοποίησης του αγώνα για ελευθερία.

Απέναντι στην εφιαλτική πραγματικότητα του πολέμου που δεν συμβαίνει μόνο στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη αλλά παντού όπου απλώνεται η νέα τάξη της παγκόσμιας κυριαρχίας επιβάλλοντας τους εγκληματικούς σχεδιασμούς της, και την εμπλοκή των σύγχρονων σταυροφόρων της Δύσης στα μεσανατολικά ναρκοπέδια, δεν έχουμε παρά να εντείνουμε με κάθε μέσο τις συνθήκες του κοινωνικού και ταξικού πολέμου στα μετόπισθεν των προελαυνουσών γραμμών της, το εσωτερικό των καπιταλιστικών μητροπόλεων, το δικό μας μέτωπο. Για έναν ελεύθερο κόσμο χωρίς κράτη και αφεντικά, χωρίς φυλακές και σύνορα, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.

 

Νemus

 

 

*

1